Niet ziek, wel op slot

Over de trekkracht van Corona
Het zit hoog. Maroesja huilt al voor we begonnen zijn. Maar wat? Gewoon, alles. De situatie. Ze weet het niet. We laveren even aan het oppervlakte en bespreken hoe stom het is om niet naar je werk te mogen, maar dat het eigenlijk best gaat. Dat de impact feitelijk meevalt - er zijn zo veel mensen die het zo veel zwaarder, zo veel moeilijker… en dat is allemaal waar. En toch die tranen…

‘Er is die onderstroom’, zegt ze. ‘Dat gevoel van onrust, onvrede, boosheid soms.’ Het is een stroom die ze kent, maar die nu zoveel sterker lijkt te trekken. Zachte stemmetjes, ergens op de achtergrond. Als we stil zijn blijkt het een heel koor.
Eerst klinkt er twijfel: Doe ik het wel goed? Neem ik het wel serieus? Kan ik niet beter, harder, meer? Maar hoe langer we luisteren, hoe lelijker de boodschap wordt: Zie je wel. Je bent ook niks waard. Wat heeft het nou voor zin? Je kan wel doorgaan, je kan wel blijven doen alsof, maar wat voeg jij nou toe?
 
‘En?’ Vraag ik. Wat gebeurt er dan? ‘Dan hééft het ook allemaal geen zin’, zegt ze. ‘Dan kan ik net zo goed…’ en ze somt op hoe de trekkracht bepaalt wat ze doet: op de bank blijven zitten tot ver voorbij middernacht en ‘vreten’. De onderstroom verleidt tot precies dát denken, dát voelen en dát doen waardoor de stroom bevestigd wordt en groeit. Te laat naar bed gaan, niet meer voor jezelf zorgen, je terugtrekken. In je hol, waar de stemmetjes steeds luider klinken, de stroom je steeds verder naar beneden trekt. En zo komt het hoog te zitten. De tranen, de wanhoop.
 
‘Als overal de deuren dichtgaan’, zegt Maroesja zacht, ‘dan moet ik ook dicht. Dan moet ik ook op slot.’ De tranen stromen weer over haar wangen. Op slot moeten is een gevoel dat Maroesja kent van lang voor deze lockdown.
 
Na een tijdje haalt ze adem en knikt. ‘Dat dus’. Lichter lijkt ze, nu we de stemmen uit de onderstroom hebben laten spreken. De trekkracht minder krachtig, de deuren op een voorzichtige kier.
‘Wat heb je eigenlijk nodig?’ vraag ik. En het is niet moeilijk voor haar om te weten wat ze moet doen. ‘Denk je dat je dat kunt?’ vraag ik? Ze stelt zich voor hoe ze haar vriend vraagt om haar even vast te houden en knikt dan. ‘Ja’, zegt ze. ‘Dat kan ik.’
Ze glimlacht.
 
 © De Kleine Professor, december 2020
 
Disclaimer
De naam van de client in deze tekst is om privacy redenen gefingeerd. De tekst is gebaseerd op een daadwerkelijk gesprek, maar aangepast met het oog op de leesbaarheid. 
 
Toelichting
Onder druk, stress of veranderingen spelen onze oude thema’s op. Je hoeft geen direct duidbare last te hebben van de Corona-omstandigheden, om toch te worden teruggeworpen op oude overtuigingen en patronen in denken, voelen en doen. Kleine veranderingen zorgen soms al voor een sterke trekkracht. Je verliest zin en motivatie, trekt je meer terug dan echt fijn is, of voelt je opgejaagd en gestrestst. Niet naar je werk kunnen, de kinderen fulltime thuis, de onzekerheid die alle regels met zich meebrengen; cognitief kun je er misschien prima mee omgaan. Maar psychisch en emotioneel gebeurt er met veel mensen wat ook met  Maroesja gebeurt.
 
Wanneer je je bewust wordt van onbewuste of semi-bewuste krachten, kun je er naar kijken en zien dat ze niet reëel zijn. Durf jij te luisteren naar wat de onderstroom je vertelt? Heb jij het lef uit de selffulfilling prophecy te stappen? Lukt het jou te openen terwijl alles om je heen op slot gaat? Soms is het maar een hele kleine stap, al is hij radicaal de andere kant op….
​