​Veel buikpijn had ik als kind. En hoofdpijn trouwens ook. Geen idee waarom. Nu ik er op terugkijk was er met mijn buik niks aan de hand. Ook mijn hoofd functioneerde prima.  Ik kreeg ‘last’ als er iets speelde; in huis, als mijn moeder niet goed in haar vel zat, of er druk stond op het gezin. Op school, wanneer er strijd was in de klas. Mijn lichaam ging bij voorbaat al op slot. Toen nam ik alleen nog maar de fysieke reactie waar; ...

Het is tijd om de belofte van mijn ondertitel eens in te lossen; iets over mijzelf te schrijven. Ik ben niet zomaar docent, trainer en coach geworden – ik leg de aandacht graag bij de ander. Maar toen ik eenmaal leerde mijn eigen kwetsbaarheid toe te staan, werd ik aanzienlijk beter in mijn werk. Bij deze.
 
‘Ik noem dat groeipijn’ , zegt de buurvrouw, terwijl ze mijn headset terug op tafel legt, haar baby op de arm. ‘ Fijne headset trouwens, bedankt!’ We glimlachen, herkennen elkaars situatie: werk, kinderen, even dit even dat. Ik zit aan tafel achter de laptop. Het eten staat al vast op het vuur. Heel even valt het stil, ik kijk haar vragend aan.

Het belangrijkste thema van Edra ligt al snel op tafel: de lat ligt hoog. Te hoog. Het slaat hem dood, hij durft bijna niet eens meer aan dingen te beginnen. Halen zal hij die lat niet, dat weet hij al lang, dus waarom al die moeite doen, waarom die confrontatie  opzoeken? Hij probeert nog om geen mislukkeling te zijn, maar 

‘En wat wil je van mij?’ vraag ik aan Arissa, die me benaderd heeft voor de begeleiding van haar afstudeeronderzoek. Na wat omwegen heeft ze zichzelf toegestaan onderzoek te doen naar het begrip autonomie. Haar hele studie al past ze zich aan; aan wat ze denkt dat normaal is, aan wat anderen willen, aan hoe ze denkt dat het hoort. In haar afstudeertraject wil ze graag maken wat écht van haar is, hoe anders, gek óf normaal dan ook. En dat vergt werk: het is moeilijk, soms zelfs beangstigend om je niet aan te passen, als je dat al een leven lang doet. Daarin zoekt ze begeleiding.
 
‘En wat wil je dat ik níet doe?’ vraag ik haar. Ze denkt na. Ik zie van alles gebeuren in haar gezicht. Er komt een traan, die weer wegebt, een glimlach die weer gladtrekt, een frons die neutraliseert. Dan zegt ze: ‘Ik weet het eigenlijk niet.’